دوشنبه ۴ ارديبهشت ۰۲
قرار با مائده تو روز شنبه یه جوری پیش رفت که از وسطاش اشکای من شروع کردن ریختن و بعد قطع کردن هم صدای شیونم با اون اشکها همراهی میکرد .
انقدر گریه کردم که جون برام نموند . اسم بابای کوروش وسط گریه ها اومد به زبونم و تو ناله هام صدا زدمش .
صداش میزدم و صدام بلند تر میشد …
مجموعه ای از احساس خشم و ناراحتی ازش و دلسوزی و دلتنگی بهش بودم که نمیدونستم برای کدوم احساسم زاری کنم ؟
چهار دست و پا مثل گربه افتاده بودم زمین و صدام یه لحظه قطع میشد و باز مجددا شروع میشد .
هیچوقت فکر نمیکردم خونه ی یه پسر دیگه اسم کسی که شوهرم بوده رو با زاری صدا بزنم و گریه کنم .
تا یهو صدای درب آهنی حیاط خونه ی حمید منو از اون فضا خارج کرد . و بلافاصله صدای کوروش :
مینای عزیززززم ؟؟
مینای عزیزززم ؟
چشماتو ببند و درو باز کن …
حمید یه نظر داخل خونه انداخت و منو دید . با اون چشمها و صورت قرمز … که تند تند داشتم دستمالامو از زمین جمع میکردم و اشکهای باقی مینده رو فرو میدادم داخل و صورتمو پاک میکردم .
دویدم تو دستشویی
شنیدم که میگفت کوروش مینا داره با تلفن حرف میزنه من درو باز میکنم .
صورتمو شستم . بابای کوروش رو انداختم تو انباری ذهنم و درو قفل کردم . رفتم بیرون و چشمامو بستم
کوروش برام یه دسته گل کنده بود از تو راهش …
اونا رو تقدیمم کرد و رفت کارتون ببینه .
حمید پرسید کاری هست بکنه من بهتر بشم؟ گفتم کاری نیست .
خیلی خوشحالم بعد این چند ماه و بعد از جنگ ها حمید بالاخره فهمیده وقتی من اونهمه داغونم اولین چیزی که میتونه به من بده فضاست .
قبلا دیوونم میکرد ، پا پیچم میشد و میخواست هرجوری هست حال منو خوب کنه . الان بیشتر منو شناخته .
مائده گفت خشم تو با دارو درست نمیشه دیگه . شاید کمی بهترت کنه . ولی تا وقتی به خودت حق ندی ، تا وقتی خودت رو بی رحمانه سرزنش کنی آتش این خشم همه چیزت رو میسوزونه .
بعد من ازش پرسیدم الان دقیقا چه کار کنم ؟ گفت دست از سر خودت بردار . با خودت بی رحمی نکن .
مدل کار مائده مثل اروین یالومه . درمانگر وجودگراست . همه چیز رو به درون خودت هدایت میکنه تا خودت شخصا پاسخت رو پیدا کنی .
توی جلسه مون هزار تا چیز بهم گفت که یادم بیاره من تو شمال و تنها زندگی کردنه و بعدش که مهاجرت کردم تا به امروز چیا انجام دادم . کجاها قوی بودم . تلاششو کرد بگه همه کارم در زمان خودش به جا و بایسته بوده . تلاششو کرد منو از کمالگرایی بی حدم آگاه کنه . گفت حتی درمورد مادری کردنت که اصرار داری تنها جاییه که کمالگرا نیستی تو سنجشش و بلکه واقع گرایی ، دقیقا همونجا بدتر از همه کمالگرایی و در نتیجه همش خودت رو سرزنش میکنی .
من بعد همه ی اینها باز یکشنبه روی اون لبه ی زندگی و نیستی نشسته بودم و پاهامو آویزون کرده بودم و تاب میدادم . حال بدم رو در نهایتش تماشا میکردم .
بابای کوروش رو از انبار درنیاوردم و فقط به خودم فکر کردم . خونه ی حمید رفتن مثل خونه ی مامانم رفتنه .
یهو میبینی دو تا ساک دم دره موقع رفتن .
پیاز گرفتم گفتم با تو نصف کنم . برات مایع ظرفشویی و لباسشویی گذاشتم . میوه ها رو برای کوروش خریده بودم شما نباشید که من همش سر کارم … برام شیره ارده جدا و ارده با خرما و کنجد جدا درست کرده بود ، یه ظرف ماکارونی هم پخته بود برای اینکه من یکشنبه آشپزی نکنم .
قدر دان محبت بی اندازه و رفاقتشم .
همیشه احساسم بهش رو توی دلم حبس میکنم .
بهش میگم خیلی ممنونم این کارا چیه خجالتم دادی و فلان ولی نمیگم چقدر برام ارزش داره . چقدر این مدل رفاقتش نه فقط از باب چیز میز خریدن برای من بلکه به لحاظ حضورش و تلاشش برام مهمه برام عزیزه .
نمیدونم چرا نمیگم . نمیدونم واقعا .
یکشنبه رفتم کلیسا و یه روز پرگریه ی دیگه برای خودم ساختم . یه کشیش نا بینا برای موعظه اومده بود .
رفتم نشستم کنارش به اصرار Daiva .
گفتم برای من دعا کن که دلم آروم بگیره و برای همسر سابقم دعا کن که اون هم آروم بشه .
بعد هم برگشتم خونه . خیلی روز بدی بود و همونجور که گفتم نشسته بودم اون لبه ی پرتگاه .
امروز هم که کلاس ریاضی داشتم . تکالیفمو زوری انجام داده بودم .از شش صبح بیدارم. یه کم از طرف معلمم فشار رومه و زوم کرده ول نمیکنه . خوب زن به تو چه مربوط من میخونم یا نمیخونم تو درستو بده منم باید بیام امتحانمو بدم دیگه .
الان هم منتظر Daiva هستم که بیاد . در حالی که هنوز ساک هایی که حمید داده بیارم دم در آشپزخونه است و لباس های شسته شده وسط هال رو خشک کنه .حوصله ندارم امروز هم .
Daiva قرار بوده تا وقتی سازمانشون از من حمایت میکنه هر هفته بیاد به من سر بزنه و خونه ام رو چک کنه . ولی یکی دو بار که اومد و دید همه چیز سر جاشه دیگه خیلی دیر به دیر میاد . حالا دقیقا هم این هفته که خیلی شلوغم باید بیاد :/
دلم میخواد زودتر این مدت بگذره . چهارشنبه دو تا امتحان زبان دارم . بعدش جمعه اون کلاس مهم سلامت رو دارم با اون تکلیف های سرگردان . همون روز میرم منچستر ، اونجا تولد کوروش رو میگیرم ، دوشنبه اش برمیگردم و چند روز دیگه اش وقت دادگاهمه . بعدم امتحان ریاضی ها یکی پس از دیگری . سه تا هستن .
خلاصه که یه وضعی ام .
فرفر دیشب بهم پیام داده که هیچ جا پیدات نمیکنم بشه حالتو بپرسم کجایی ؟ هنوز جواب ندادم .
از وقتی سوشال مدیا رو حذف کردم خیلی از دوستام همین معضل رو دارن .
حذف کردم که وقتم رو تلف نکنم و کمی به زندگیم سر و سامون بدم در حالی که بالاخره یه راههای دیگه ای برای تلف کردن زندگیم پیدا میکنم و تا حالا کوچکترین تاثیری تو زمانم نداشته این کار .
یه قسمتی ازم میخواد دوباره مدیتیشن رو شروع کنه . دوباره اون اپلیکیشن Fabulous رو شروع کنه ، دوباره پادکست های مفید گوش کردن رو شروع کنه ، بازم تنهایی کتاب بخونه و لذت ببره ،از این بهار برای پیاده روی استفاده کنه ،یه کلاس ورزشی بره ،یه وقتی برای بدمینتون بازی کردن با دوستای دخترش پیدا کنه ،حتی سنتور رو دوباره کوک کنه و روزی یه ساعت تمرین کنه .دلم میخواد آزاد شم . آزاد از سند ازدواجی که تموم شده . از ترسهام . از ملاحظاتم . از خودم نبودن هام . آزاد شم از گرفتار کردن خودم .از درگیری با حال روحیم و متعادل کردن روانم .
دوست دارم تموم شه همش.
سی و دوساله که زندگی نکردم. از تجربیات بچگی و اون آسیبی که بابت رفتن بابا و مریضی داداشم خوردم و داغون شدم بگیر تا عاشقی و شکست عشقی بعنوان یه دختر نوجوون و بعدش اون مرد غریبه و آزارهای جنسی که من ازشون ننوشتم هرگز و کابوس سالهای بعد از اون و ازدواجم و داستان هاش و مادر شدنم و داستان هاش و مهاجرتم و داستان هاش و جداییم و داستان هاش... همیشه در حال رنج کشیدن بودم . خوب نوش جونم داشتم کارماهامو صاف میکردم ولی حس میکنم الان از قفس درومدم و همه چیز گذشته ولی توانایی زندگی ندارم دیگه . اصلا زندگی کردن چجوری هست ؟
از اوشو پرسدن برای زندگیت فلسفه داری ؟ گفت نه . گفتن چجوری اخه ؟ گفت من خود زندگی رو دارم .
اون خود زندگی چجوریه یعنی ؟
تا یه ربع دیگه Daiva میرسه . چند تا نامه تو صندوق بود بیارم اونا رو باز کنم و منتظرش شم .
فعلا بچه ها
