مستِ مِیِ عشق

حدس بزن دارم از کجا مینویسم ؟

از ایستگاه پرستاری تو ساعت آخر شیفتم!

یادمه یکی از بچه های وبلاگ هم اون قدیم ندیم ها از داخل بیمارستان مینوشت برامون .

چند وقته ننوشتم ؟ نمیدونم .

فقط دیگه دوست نداشتم بنویسم و احتیاج به زمان برای خودم داشتم . برای ناز نازی کردن خودم که از دور و نزدیک و خودی و غریبه آسیب دیده بود و برای ناز نازی کردن قلبم که بتونه مهربون بشه و ببخشه و بگذره .

امروز اولین شیفت از پنچمین هقته ای هست که برای بخش های عملی تحصیلی بیمارستان میام.

برخلاف تجربه ی قبلی با بیمارستان قبلی اینجا حالم عالیه . 

اگه گفتن همه باهام مهربونن دروغ باشه ، دیگه میتونم بگم نود و نه درصد آدمها با عشق و احترام رفتار میکنن اینجا.

تجربه های بسیار زیبایی داشتم و هر روز که از خونه بیرون میزنم میگم خدا رو شکر که دارم جایی میرم که میخوام و کاری رو انجام میدم که میخوام و اوضاع هر روز از این هم بهتر میشه .

به خاطر اینکه قلبم با مسیرم هماهنگ و خوشحاله.

تنها وقتی که از خودم سوال پرسیدم آیا من در جای درست هستم و آیا برای این کار مناسب هستم یا نه زمان هایی بوده که گریه کردم برای بیمارام یا برای خانواده هاشون که با مساله ای درگیر بودن ولی الان دیگه فهمیدم اتفاقا دنیای درمان دقیقا به پرستارهایی مثل من احتیاج داره :)

دیگه از خودم بخوام بگم خوب بهاره و من عالی هستم. هر فرصتی که پیش بیاد ازش برای غوطه خوردن تو طبیعت استفاده میکنم.

این روزها به خصوص دنبال دوچرخه میگردم توی فیسبوک برای اینکه به روزهای خفن لذت بردن از دوچرخه برگردم .اون هم اینجا. با پیرهن های گل گلی سوار این دوچرخه ها بشم که فرمونشون قوس داره و جلوشون یه سبد خوشگل نصبه .

خیلی سر شلوغی دارم واقعا و دوچرخه فقط برای لذت و سرخوشیم داره دوباره ورود میکنه به عرصه :) 

جوجه به شغر فارسی خیلی علاقمند شده و هر شب قبل خوابش ازم میخواد براش " شعر ایرانی " بخونم ! آیا واقعا خون من تو رگهاش جاری نیست ؟؟

و مث بچگی من عاشق روزنامه و جدول حل کردن و معما های کلمه ای و عددیه .

با هم سودوکو حل میکنیم گاهی. 

یه سعر به منچستر در پیش دارم که کمی وسط بیمارستان اومدن ها نفس تازه کنم و بعد از تموم شدنش هم برنامه ی یه سفر دیگه رو دارم میریزم.

راستش خیلی دوست داشتم یه سفر اروپایی برم.

ختی برنامه شو ریخته بودم . میخواستم برم پرتغال.

اما نشد .

با خودم میگم باشه سال دیگه و الان میرم یه سفر خوب داخلی. احتمالا برم Bath یا York . آیا از این بهتر میشد ؟

یه بلیط کنسرت معین هم خریده بودم که توش ریده شد و اونم باز خودم رو آروم میکنم و میگم سال دیگه حتما میرم :(

این مدت یه شو مکس امینی هم رفتم. بد نبود شکر . یه زمانی بود که احتباج داشتم برای خودم سپری کنم .

همین ها دیگه . 

همچنین در تلاش برای پیدا کردن یه خونه ام .

یه جا که حیاط داشته باشه.

پیشی بزرگم لیو رو دارم میدم به دوستم .

قلبم حتی از فکرش درد میگیره اما چه کنم ؟ این طوری برای خودش بهتره . بنا به دلایلی تو خونه ی من در رنج و عذابه :( 

از طرفی چهارتا توله گربه دارم :)

انقدر قشنگن که خدا میدونه . دوست دارم همشون رو نگه دارم . اما میدونم شدنی نیست . 

داداشم بیشتر از همیشه با مریضی دست و پنجه نرم میکنه . منم که خواهرم رو اینجا آروم میکنم . کلا آروم آروم من دارم تبدیل به خواهر بزرگه ی خواهرام میشم .

و خلاصه این منم... با همه ی چیزهایی که ناراحتم میکنن همجنان عاشق زندگی هستم و تلاش میکنم که زنده باشم چون که امید معجزی ز مرده نیست :)

ماچ و خدانگهدار همتون تا به روز دیگه :)

وسط یه کلاس به معنی واقعی کوفتی هستم. دو نفر از سمت چپ و راست بهم پسبیده ان و انگار نفسم بالا نمیاد .

مقاله ای که تحویل دانشگاه دادم اگه بالاترین نمره رو نگرفته باشه (نمیدونم گرفته یا نه) از بالاترین نمره ها بوده .

تازه با استادم جلسه ی خصوصی داشتم و چقدر بهم گفت بهت خیلی افتخار میکنم .

یکشنبه یه دوستی رو برای اولین بار به خونه دعوت کرده بودم. به صرف خورش بادمجون بامیه و موزیک و معاشرت .

درواقع چون از قبل دعوتش کرده بودم خیلی زشت بود کنسل کردنش .

بهم گفته بود براش مژه هم بذارم و من تنها کاری که تونستم برای خودم بکنم این بود بهش بگم میشه مژه رو برای روز دیگه ای بذاریم ؟

این چند رو هیچ کاری نکردم. جز اینکه لم داده باشم روی مبل سبز رنگم و درحالی که لی لی رو که روی پام لمیده بوده ناز کردم و گذاشتم اشکام بچکن و روی قلبم  که خیلی دردمنده دست گذاشته باشم و احساسش کرده باشم.

حتی ظرفای شام یکشنبه هنوز توی ظرفشویی هستن و بعد مهمونی تا الان یه بار هم آشپزی نکردم .

شب یکشنبه تو تا شاخه از موهام رو بافت زده بودم که هنوز هم همون شکلی فقط صبح کلیپس میزنم و موهامو جمع میکنم و شب کلیپس رو برمیدارم و میندازم زیر تختم...

زندگی از قلبم رفته.

به دوستام بی اعتماد شدم.

وبلاگم بهم خس خونه نمیده دیگه .

حس میکنم بهم تجاوز شده و با لباس پاره و خونی کنار خیابون افتادم.

تلگرامم رو پاک کردم. 

نصف فالوور های اینستا رو ریموو کردم و دوباره دی اکتیوش میکنم.

حالا ناراحتم که چجوری زندگیم رو تو چنین ریسکی قرار دادم که اصلا بچه های وبلاگ رو به اینستایی که خانواده و نزدیکام اونجا هستن راه بدم ؟؟

بچه هایی که نمیشناسمشون !

خلاصه که از هم پاشیده ام .

هرچند که میدونم میگذره.

هرچند که میدونم هیچ چیز بدی به زندگی من نمیشه و من حمایت شده هستم.

فقط جریحه دار هستم خیلی...

روز و شبهای برای بار دوم بیمارستان رفتنم هم نزدیکه .

کلی کار هست که باید قبلش انجام بدم که هم خودم هم کوروش خیلی اذیت نشیم.

کلی کار آکادمیک برای انجام دادن قبل بیمارستان هم دارم و دعام اینه بتونم هرچه زودتر برای کوروش پرستار پیدا کنم .

پرستارش امروز آخرین روزشه و من برای دو روز دیگه تو این هفته که پرستار میخوایم موقتا یکی رو با دو برابر هزینه پیدا کردم و حتما باید تا ده روز آینده یه پرستار پیدا کنم ....

واقعا امیدوارم بشه . چون هزینه ای که براش میدم خیلی بیشتر از توانم میشه .

میرم دیگه . 

درود و برکت و عشق و جون به همتون بچه ها.

****